روش « تدریس با بازی » معلم فلسطینی که توجه خیلیها را به خود جلب کرد.
تدریس با بازی
ترجمهی فیلم:
نظرتان چیه یه بازی کوچکی انجام بدیم؟
من کلمه ها را میگم شما متضاد آنها را میگید.
سیاه!سیاه!سیاه!سیاه!
دانش آموزان: سفید!سفید!سفید!سفید
معلم: بالا،بالا،بالا،بالا
دانش آموزان: زیر،زیر،زیر،زیر
معلم: جلو،جلو،جلو،جلو
دانش آموزان:عقب، عقب، عقب، عقب
معلم: شب،شب،شب،شب
دانش اموزان: روز، روز،روز، روز
این ویدیو برای حنان حروب معلم ابتدایی به همراه دانش آموزانش در غرب شهر رام الله در فوریه است. این معلم اخیرا موفق به دریافت جایزه ی جهانی یک میلیون دلاری آموزش و پرورش شده است.
در منطقه ی مسکونی “البیره” در “رام الله” این سر و صدا پیچیده است که دانش آموزان دوم ابتدایی حنان حرب مسائل پیچیده ی ریاضیشان را بر روی بادکنک هایشان ننوشته اند و در عوض آنها به مرد روزنامه نگار آلمانی که در بین کلاسشان برای دیدن خانمشان قدم میزند خیره شده بودند. فلسطینی ها معلمشان را خانم خطاب میکنند. او معلمی است که اخیرا برنده ی یک میلیون دلار جایزه ی جهانی آموزش و پرورش شده است.
دانش اموزان از خوشحالی بادکنک هایشان را ترکاندند.
این جایزه در ۱۳ مارس ۲۰۱۶ اعلام شد و مقامات فلسطینی برای بانو حروب جشن گرفتند و به ایشان مدرک اعطا شد.
خبرنگاران بین المللی به کلاس درس و خانه ی این معلم شتافتند.
برخی از اسرائیلی ها او را به عنوان تحریک خشونت در سیستم آموزش و پرورش فلسطین محکوم کردند و اشاره کردند که همسر این خانم در کشته شدن شش هزار مهاجر یهودی در شهرستان حبرون در سال ۱۹۸۰ کمک کرده است.
درمیان این همه هیاهو، خانم حرب ۴۳ ساله هنوز هم با اساسی ترین چالش هر معلم ابتدایی مواجه است. این چالش این است که دانش آموزان تکالیفشان را انجام دهند.
صبح در تمرین بادکنک او چهار علامت زیر چهره ی زرد و اخمو که رو تخته کشیده شده بود گذاشت و در چهره ی خندان که بعد از این چهره قرار داشت یک علامت قرار داد.
دختری به نام شاروگ بلند شد و با صدای نازک گفت: نه! خانم نه! از این به بعد حواسمان را جمع میکنم! قول میدهیم!
خانم حروب و دانش آموزانش بر روی اینکه چرا حواس پرت شده اند بحث کردند و آنها قول دادند که بهتر شوند.
خانم حرب به مدرسه ای در دبی واقع در امارات متحده ی عرب بازگشته بود. جایی که جایزه را در جشنی که در آن بنیاد معاون رئیس جمهور یعنی جوزف بایدن جونیور و پرنس ویلیام و همچنین پاپ فرنسیس که با تماس تصویری حضور داشت دریافت کرده بود.
بنیاد اعلام کرد که او از بین ۸۰۰۰ نامزد روش های تدریس ساخته شده برای بازی های آموزشی که برای کودکان آسیب دیده از خشونت ساخته شده اند انتخاب شده است.
این جایزه در زمان خوبی داده نشد چون در آن زمان معلمان فلسطینی از جمله خانم حروب هفته ها در اعتصاب برای حقوق بیشتر بودند. (افزایش حقوق ۱۰ درصدی ساعت ها بعد از دریافت جایزه اعمال شد)
خانم حروب مادر پنج فرزند است که در حال حاضر در سنین بین ۱۸ تا ۲۳ سال هستند. این مادر میگوید روش بازی درمانی را برای کودکان خودش بعد از این که سربازان اسرائیلی خودرو خانوادشان را در یک ایست بازرسی نظامی در نزدیکی بیت لحم در سال ۲۰۰۰ مورد ضربت گلوله قرار دادند طراحی کرده است.
او میگوید که در آن ماشین حضور نداشته و نمیداند که چرا سربازان آتش گشودند اما همسرش “عمر” یک دهه در زندان های اسرائیل به سر برده و زخمی شده است.
سپس گفت بعد از این اتفاق فرزندانش شب ها در خواب فریاد میزدند و حالت تهاجمی میگرفتند و خشن شده بودند. به یاد می آورد که معلمان در مدارس برای مقابله با این رفتارها آموزش ندیده بودند و او بسیار میترسید که فرزندانش را از دست بدهد.
بعد از مدتی متوجه شد که کودکانش در هنگام بازی در آرام ترین و خوشحالترین حالت هستند. او شروع به فکر کردن درباره ی بازی هایی کرد که آنها میتوانستند با هم انجام دهند. گوشه ای از خانه را برای بازی بچه ها درست کرد و به کودکانش گفت که اینجا جای امنی برای شماست.
در آن زمان، (در سال های خشونت آمیز انتفاضه دوم) مقامات اسرائیل مانع رفت و آمد در بیت لحم جایی که بعدها او در آن زندگی میکرد شد.
زمان هایی که به طور موقت این مانع برداشته میشد، زنان برای خرید مواد غذایی میشتافتند در حالی که من برای خرید کاغذ، مداد رنگی، ماژیک و هرآن چیزی که برای درست کردن بازی برای بچه ها لازم داشتم میخریدم.
پس دیده میشود که چقدر تدریس با بازی میتواند به بچه ها کمک کند تا از عهده ی مسائل بر بیایند.
خانم حروب که در کمپ های پناهجویی در بین بلوک های خاکستری در بیت لحم بزرگ شده است تصمیم گرفته بود که معلم شود تا نیرو های خود را افزایش دهد.
او در کالج ثبت نام کرد اما این آرزو با تاخیری روبرو شد چون زمانیکه او دبیرستانش را تمام کرد، به دلیل انتفاضه ی اول فلسطین برخی از دانشگاه ها بسته شد و تا سال ۲۰۰۵ در یک کلاس باقی ماند.
او روش های خود را تصحیح کرد و اغلب این بازی ها را از وبسایت های آموزشی دریافت میکرد و درخور تجربه های یک فلسطینی آنها را توسعه میداد.(بازی ها را برای یک فلسطینی بومی سازی میکرد.)
او گفت: همه چیز با یک ایده آغاز شد سپس این ایده را برای کودکان خودم بکار گرفتم و بعد برای دانش آموزانم. این چیزی است که در حاضر دنیا میداند.
خانم حروب گفت: برنامه ریزی کردم که این یک میلیون دلار جایزه را برای ساخت یک موسسه برای ترویج بازی ها استفاده کنم.
وزارت آموزش و پرورش فلسطین ده ها معلم را برای دیدن کلاس درس او فرستاده است در حالی که حنان حروب معتقد است همه ی این روش ها را واقعا نمیتوان بدست آورد.
او با کسانی که به این فکر میکنند که تدریس با بازی یک چیز بی معنی و بیهوده است مقاومت و مخالفت میکند.
او گفت:هر سال با سال دیگر متفاوت است. والدین شوکه میشوند و حتما این سوال را میپرسند که: آیا واقعا بچه ها در مدرسه بازی میکنند؟و بزودی نتیجه ی این بازی را خواهند دید.
نتایج نمره ی امتحاناتشان نه بلکه نتایج عاطفی را میبینند.
در ضمن خانم حروب به یک پسر درشت اندام اشاره کرد که به دلیل قلدری از مدرسه اخراج شده بود. پدر این پسر از او خواهش کرده بود که با پسرش کار کند و او نیز پذیرفته بود اما به یک شرط. آن شرط این بود که هرگز والدین، پسرشان را کتک نزنند.
روز تمرین بادکنک، خانم حروب دوبار او را مواخذه کرد اما همچنان وقتی او کارش را درست انجام میداد او را ستایش میکرد.
بعداً این پسر یک مداد دزدید و یک دختر را هل داد،معلمش(خانم حروب) به آرامی او را در کنار یک دانش آموز که رفتاری آرام تر داشت نشاند. و گفت: این پسر که امروز میبینید یک پسر متفاوت است که امروز وارد کلاس من شده است.
کلاس درس درخشان رنگ آمیزی در طبقه ی دوم مدرسه ی خلیل که ردیف صندلی های تمیز و مرتب دارد و برای فلسطینی ها است، قرار دارد.
برای درس ریاضی، دانش آموزان بین اعداد یک تا نه را میگردند و به صورت جفت جفت آنها را مرتب میکنند و اعداد فرد را به دهان خرگوش میرسانند و اعداد فرد را بررسی میکنند.
برای داستان خانم حروب یک کلاه گیس روی روسری خود میگذارد و یک بینی باریک روی دماغش میگذارد و در مورد یک عنکبوت سرکش به نام شا-شا-شا میخواند.
او کودکان را به سمت چیزی که آنرا صلح آمیز می نامد سوق میدهد. دانش آموزان از این راه صلح آمیز حتی برای بیان مخالفتشان چه با دوستانشان چه با معلمشان میتوانند استفاده کنند.
خانم حروب گفت که شخص سیاسی نبوده و از روش های او در کلاس های اسرائیل هم استقبال شده است.
با این حال یک نقشه ی بزرگ روی یک دیوار کلاسش دارد که هیچ اثری از موجودیت اسرائیل در آن دیده نمیشود.
خانم حروب بچه ها را تشویق میکند تا اورشلیم را تصور کنند و سایت های مسیحی و اسلامی را به آنها نشان میدهد اما هیچ اشاره ای به یهودیت نمیکند.
زمانیکه این جایزه اعلام شد برخی از گروه های طرفدار اسرائیل یک موسسه آنلاین انتقاد بر این موضوع بنا کردند چون همسر خانم حروب در حال حاضر مشاور حقوقی تشکیلات خودگردان فلسطین است و در سال ۱۹۸۰ با یک گروه اسرائیلی که در تلاش برای احیای سکان یهودیت بودند درگیر شد.
(برخی سایت های خبری فلسطین این معلم خلاق را به عنوان “مغز متفکر” حمله نامیده اند هر چند که یکی از مقالات نیویورک تایمز از او به عنوان یاری دهنده یاد کرده است.)
ایتامار مارکوس کسی است که رسانه هایی که درباره ی تاریخچه ی ضد اسرائیل و اظهارات ضد یهودی در رسانه های عرب را تماشا کرده است و کسی است که مدت زیادی است که شکایت کرده از اینکه مدارس فلسطینی آموزش دانش آموزان را به سمت تنفر و انزجار میکشاند و حتی گفته است که اگر خانم حروب یک معلم بسیار عالی است و بردن این جایزه دلیلی است که آموزش و پرورش فلسطین راه درستی را در پیش گرفته است.
آقای مارکوس شکایت کرده است که ۲۵ مدرسه ی فلسطینی بعد از اینکه جنگ طلبان توسط اسرائیلی ها و یا یهودیان کشته شدند، مشهور شدند. و همچنین به مسابقات ورزشی جوانان بسیار افتخار میکنند.( مانند افتخار شهید شدن میپندارند.)
جمال دجانی سخنگوی دولت فلسطین این صحبت ها را رد کرد و گفت: کودکان فلسطینی همواره در معرض سربازان اسرائیلی و مهاجران مسلح که اسلحه هایشان را در روبرو ی چشمان این کودکان تکان میدهند قرار دارند و این یک علت دلیل کافی برای تحریک خشونت میباشد.
خانم حروب دور سوالات سیاسی را خط کشیدند و گفتند که من فقط یک معلم هستم و میتوانم تاریخ هر آنچه که در ۱۰ یا ۲۰ سال گذشته اتفاق افتاده است را تغییر دهم.
خانم حروب به کلاس درسش بازگشت و مسئله ی بادکنک های ریاضی را با دانش آموزان حل کردند و به تدریس خلاق خود ادامه داد.
برای تغییر دادن حال و هوای کلاس، یک ویدیو از یوتیوب که متعلق به خندیدن یک کودک بود را این معلم اجرا کرد و دانش آموزان به خنده افتادن و شاد شدند.
سپس بادکنک هایشان را در آسمان رها کردند و رقصیدند و پایکوبی کردند.
آنها برای یک مادربزرگ فلسطینی شعر خواندند و درمورد موضوع بهداشت دهان و دندان بحث کردند.
و در آخر بی سر و صدا برخی از تمرین های زبانشان را حل کردند.
خانم حروب با خنده یک علامت زیر چهره ی خندان کشیده شده در پای تخته کشید.
یکی از دانش آموزان دختر گفت: خانم یک علامت دیگر هم در زیر این چهره ی خندادن بگذارید ما شایسته ی این هستیم!
معلمشان دو علامت دیگر هم زیر این چهره ی خندان کشید و رو به بچه ها گفت: حالا علامت های چهره ی خندان و ناراحت با هم برابر هستند.
منبع:نیویورک تایمز
جایزه جهانی معلم چیست؟
این سوال شاید برای خیلی ها مطرح شود که این جایزه یک میلیون دلاری چیست؟ از چه معیار هایی استفاده می شود؟ چه کسانی تاکنون «جایزه جهانی معلم» را گرفته اند؟ و چه کسانی از آن حمایت می کنند؟
جایزه جهانی معلم که به گفته بسیاری از خبرنگاران جایزه نوبل آموزش است، سالانه به معلمی استثنایی که سهم برجسته ای در حرفه خود داشته است، داده می شود. البته از دادن این جایزه سال های زیادی نمی گذرد و حنان آل حروب دومین نفری است که این جایزه را می گیرد. سال گذشته «نانسی اتول» که یک معلم امریکایی است نخستین نفری بود که این جایزه را گرفت. این جایزه توسط سازمان خیریه وارکی که سال ۲۰۱۰ در لندن بنا نهاده شد، اهدا می شود.
پیشنهاد می کنم محصول آموزشی تدریس با بازی را تهیه کنید
Pingback: اینفوگرافیک آموزشی
من محصول تدریس با بازی را چند روز از طریق پاسخ دادن به سوال های هفته روش تدریس خریدم. عالی هست. با لذت تدریس میکنم. تشکر استاد.
سلام همکار گرامی جناب حافظی نژاد
تاثیر بازی آموزشی بر یادگیری دانش آموزان موضوع پایان نامه بنده است
ممنون از مطالب بکر و کاربردی تان
امیدوارم به نظرات ما هم سری بزنید
سلام ممنون از شما
بله بنده سعی می کنم نظرات را ببینم
موفق باشید
به این معلم گرامی تبریک می گویم
و این نتیجه را هم می گیرم که آنطور که تعریف می شود فلسطینیها فقط درگیر جنگ و بدبختی نیستند بلکه حتی از ما معلمان ایرانی بیشتر با دنیا رابطه دارند .
آیا تحریمها علیه ایران اجازه می دهد معلمهای ایرانی نامزد این نوع جوایز باشند .
موفق و پیروز باشند
ممنون از شما عالی بود
لطفا فیلم های بیشتری از تدریس این خانم فلسطینی قرار دهید
خیلی عالی و جالب بود ممنون استاد عزیزززززز
من یک درس بزرگ از خانم حنان گرفتم و آن اینکه ما نباید کمبودها را بهانه کنیم. من در دور افتاده ترین روستاهای خراسان شمالی تدریس می کنم و عاشق کارم هستم
مسیر منزل من تا محل کار ۱۲۰ کیلومتر است ولی هر روز به عشق ۱۶ دانش آموزم می روم و آن ها را مثل بچه های خودم دوست دارم. همیشه با آن ها بازی می کنم
واقعا سخت است و خیلی هم دلگیر هستم ولی عاشقانه ادامه می دهم چون آن بچه ها بی گناه و معصوم هستند .